... Το 'χε προγραμματίσει καιρό. Στην αρχή το 'χα πάρει για πλάκα... νόμιζα ότι με δούλευε... τη τελευταία μέρα περίμενε για να μου "πετάξει τη βόμβα"....
" Αύριο το πρώι ξυπνάς με τον αδερφό σου στις 6μιση και έρχεστε από 'δω για να πάμε Λούχα... τη βορτίτσα που λέγαμε ντε!" Άρχισα να γελάω μπας και την αποσυντονίσω και το ξεχάσει, αλλά ... ήταν αποφασισμένη.
Για ποιά "βορτίτσα" ακριβώς έλεγε???... 11χλμ απόσταση με τα πόδια και με ανηφόρα, μιας και η Λούχα είναι ορεινό χωριό!!!... και πώς να ξυπνήσω στις 6μιση το πρωί όταν πέφτω για ύπνο εγώ εκείνη την ώρα? Το χαμόγελο πάγωσε, τα μηνίγκια μου άρχισαν να σφυροκοπούν, ο κρύος ιδρώτας με είχε ήδη λούσει, το πόδια μου παρέλυσαν (καλά πολύ δραματικό το 'κανα... φτάνει!).
Για να μη τα πολυλογώ... τελικά με κατάφερε. Όντως πρωί-πρωί την άλλη μέρα (κατα τις 8... μη τρέλαθουμε κιόλας) εγώ και ο bro πάμε απ' το σπίτι της να τη πάρουμε. Ήταν έτοιμη και μας περίμενε. Πάντα οργανωτική αυτή η γυναίκα!...με λίστα όλα τα απαραίτητα στο σακίδιο ( φα'ι', νερό, φωτογραφική, πετσέτες, λεφτά.... κτλ) . Εγώ όπως πάντα το καλοκαίρι με τη παντοφλα!...(που πας ρε καραμύτρο )... που να 'ξερα τι με περίμενε.
Ξεκινήσαμε...
Η μια εικόνα διαδεχόταν την άλλη...απ' το κεντικό δρόμο με τα αυτοκίνητα, στο στενό δρομάκι προς την Αγ. Μαρίνα με τα χωράφια ολόγυρα μεσ' την υγρασία. Η επεξεργασία αναγνώρισης της μύτης "τα 'χε παίξει" απ' τις τόσες πολλές και εντονες μυρωδιές ... απο τα γουρούνια, τις κότες και τις αφοδεύσεις των αγελάδων... μέχρι την ευωδία των λουλουδιών, τη γύρη των πεύκων και τον καθαρό αέρα!
Φτάσαμε στην Αγ Μαρίνα μετά απο 3-4 χιλιόμετρα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Στάση για παγωτό απ'το μουσείο παρακαλώ του χωριού και συνεχίζουμε...
πηγαίναμε... και πηγαίναμε... και πηγαίναμε... η κόπωση δεν αργησε να εμφανιστεί.
Ωστόσο το τοπίο ήταν πανέμορφο δε λέω, δεντράκια, λουλουδάκια, τα πουλάκια να κελα'ι'δουν, αλλά... "που είναι αυτή η Λούχα το κερατό μου?"
Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά,η πρώινη δροσιά σιγά σιγά μετατράπηκε σε αποπνικτηκή ζέστη... η μόνη λύση... το βγάρσιμο της μπλούζας( οχι, θα ντραπω!) , επι την ευκαιρία να μαυρίσω λιγάκι... τις παντούφλες φυσικά τις είχα βγάλει προπολού, δε πήγενε αλλο!
Κι άλλη στάση... αυτή τη φορά για το "κυρίως" γέυμα κάτω από μια αιωνόβια ελιά. Απλώσαμε το τραπεζομάντιλο κατάχαμα και του δώσαμε να καταλάβει!
Τελειώσαμε το γεύμα, βγάλαμε και καμιά εικοσαριά φωτογραφίες μεταξύ μας έτσι για να περάσει η ώρα και... συνεχιζουμε...
...μετά από πολύ ώρα φτάσαμε επιτέλους στο δοξασμένο χωριό! Αν και όχι μεγάλο ήταν όμορφο, γραφικό, με σπίτια πέτρινα με ξύλινα παντζούρια...
Μετά απ' την εξαντλητική διαδρομή, ένας παγωμένος φραπές ήταν οτι έπρεπε στη καφετέρια του χωριού... απόλαυση, και με θέα ονειρεμένη...
Ο γυρισμός φυσικά ήταν με αυτοκίνητο, να 'ναι καλα ο Σακης.
Αυτο τον περίπατο τελικά τον ευχαριστήθηκα πολύ παρ' όλη τη κούραση ...και ναι θα το ξανάκανα!
Αν δε με πιστέυετε για όσα σας είπα για δείτε και
εδώ....!